Enige tijd geleden heb ik deel 10 van mijn Prikkelbare Darmsyndroom verhaal verteld. Het duurde even voordat ik alles kon hervatten vanwege mijn drukke bestaan (bruiloft plannen, vrienden zien, extra werken en algeheel moe zijn) and therefore behold! Deel nummer 11.
Zoals ik al eerder vertelde had 2008 het een en ander voor mij in petto qua onderzoeken. Waaronder...
Voorbereiding röntgenonderzoek van de dikke darm
Voorbereidend op het onderzoek moet je zorgen dat je darmen leeg zijn, dit betekent dat je een laxerende stof zal krijgen, waar je een dag van tevoren mee moet beginnen. Ik kan iedereen vertellen dat de laxeermiddelen prima zijn. Verzet je er niet tegen, laat het gebeuren. Ik heb een stoelgang waar je geen peil op kan trekken, dus ondanks dat het opgewekt werd, kon ik me er niet echt druk om maken. Ik voelde me verder kiplekker, dus ik had helemaal geen problemen. Negeer daarom de horrorverhalen en bepaal zelf hoe erg je de laxerende stof vindt. Het moet toch gebeuren, dus dan kan je er maar beter voor 'gaan'.
Mijn ervaring en wat gebeurt er tijdens dit röntgenonderzoek?
Op de dag van het röntgenonderzoek was ik helemaal niet nerveus en je merkt al snel dat je gêne vermindert. Je wilt nu eenmaal beter worden!
Je loopt met een enig ziekenhuisschortje rond waarbij de achterkant open is. Je mag lekker in je blote kont rondlopen dus dat maakt het alleen maar frips aan de bips. Tijdens het onderzoek mag je plaatsnemen op de onderzoektafel. Er wordt een langwerpig, dun apparaat in je anus naar binnen geduwd waarbij men contrasterende vloeistof en lucht naar binnen spuiten. Ook hier hoorde ik horrorverhalen over, maar het zal wel met ontspannen te maken hebben. Je moet goed zorgen dat je de vloeistof binnen houdt, want je darmen willen naar buiten duwen en jij moet het juist 'op houden'. Anyway, dat was waar ik het meest bang voor was, dat ik op die onderzoektafel zou kakken. Of nou ja, er zit niets in je darmen maar you get the picture. Dit betekent ook einde oefening van het onderzoek want ze kunnen dan geen röntgenbeelden meer maken. Dat was waar ik het meest bang voor was: Dat ik het zou verprutsen en ik weer een hele dag met laxeren en een dag met het onderzoek zoet zou zijn. De dokter verzekerde me dat alleen oudere mensen hier soms last van hebben. Het heeft te maken met de sterkte van de kringspier.
Goed, een onsmakelijk verhaal, ik weet het maar ja, wat wil je als het gaat over darmen, pijn en PDS?
Tijdens het inspuiten van de vloeistof blazen ze zoals ik zei ook lucht naar binnen. Hierdoor bolt de darm goed op waardoor de vloeistof verder door de darm kan vloeien en zij op die manier weer alles op de foto kunnen zetten. Met een soort van grote pollepel drukten ze op mijn buik om op die manier de vloeistof ook nog te verplaatsen.
Mijn oordeel
Ik vond het al met al reuze meevallen. Zowel de voorbereiding als het onderzoek zelf. Ik mocht van de man die mijn onderzoek deed zelfs meekijken op het scherm en bekeek zo mijn halve binnenkant. Best interessant om te zien en ik had geen pijn, ook niet achteraf. Ik hoorde van sommigen dat ze erg veel last hadden van krampen tijdens het onderzoek (vanwege het lucht dat ze in je blazen) maar daar heb ik geen last van gehad. Ik was gezond gespannen maar het bleek allemaal pijnloos te zijn en dat zorgde ervoor dat het een aangenaam onaangenaam onderzoek was.
Meer lezen en weten? Deel 1 tot en met deel 10 van mijn verhaal over prikkelbare darmsyndroom:
Deel 1 - PDS: Wat is het en hoe begon het bij mij?
Deel 2 - Mijn eerste aanval en onderzoeken in het ziekenhuis
Deel 3 - Mijn ziekenhuisopname door hevige PDS
Deel 4 - Ter observatie liggen en mijn herstellen
Deel 5 - Mijn ondergewicht, vermoeden van ziekte van Crohn en ziekenhuisonderzoeken
Deel 6 - De uitslagen, mijn tweede aanval en de angst waarmee ik moest leven
Deel 7 - De H2 Ademtest en op dieet moeten
Deel 8 - Allergische reactie sojamelk
Deel 9 - Wat is een gastroscopie en wat raad ik je aan?
Deel 10 - CT scan van de buikLabels: ibs, pds, personal