Lees al mijn persoonlijke verhalen over Prikkelbare Darm Syndroom hier: Deel 1, Deel 2 en Deel 3.
Ter observatie
Na mijn opname lag ik veel in bed in het ziekenhuis, ter
observatie. Ik lag op zaal met oude vrouwtjes. De een had een hersentumor, de
ander liet haar baarmoeder verwijderen, een derde had… ja geen idee. Ze kon
niet meer zo goed praten en keek het liefst alleen GTST. De eerste dag lag ik
alleen aan het infuus met een mix van medicatie en vocht, dronk ik slappe thee,
zat ik aan de pijnstillers en had ik tot dik in de middag geslapen. Volledig
buiten westen na mijn avontuur van de avond ervoor. De tweede dag en derde dag was
het allemaal vloeibaar voedsel dat ik mocht eten. Erna mocht ik aan vast
voedsel beginnen, maar dan wel licht verteerbaar. En nog steeds maar die slappe
thee. En ik hield niet eens van thee, maar melk (te vet) en appelsap (te zuur)
mocht ik niet hebben met mijn ziektebeeld. Het was dus slappe thee of water.
Joepie.
Bloedafname
In de tussentijd werd ik elke dag gecheckt en werd mijn
bloed afgenomen. Dit gebeurde iedere dag tijdens mijn opname tot ik helemaal
paars en beurs was. Ik kon nergens meer bloed geven, want mijn armen waren
beurs, mijn handen hadden ook al blauwe plekken en dus gingen ze over op bloed
afnemen vanaf mijn voet. Niets zo verschrikkelijk als bloed afnemen van mijn
voet! Dat hoop ik echt niet nog eens te moeten. Ik ben per definitie geen held
met bloedprikken. Ik heb niet echt goed stromend bloed, dus het duurt heel lang
voor ik een buisje vol heb. Ik moest in die week urine inleveren en slechts een
keer moest ik ontlasting inleveren. Alleen er werd helemaal niets gedaan. Ik
lag er serieus alleen ter observatie. Ze hebben mij niet meegenomen voor
onderzoeken, maar echt alleen bekeken hoe het met mij ging van dag tot dag. Het
irriteerde mij, maar ik was te vermoeid en verzwakt om echt pissig te zijn. En
dat pissig zijn, dat waren mijn ouders. Als je in het ziekenhuis ligt, zijn
onderzoeken ‘makkelijker’ te doen. Onder het mom van: Je ligt er toch. Op zulke
momenten kan je makkelijker ergens tussendoor piepen waardoor je belangrijke
onderzoeken zou kunnen krijgen. Bijvoorbeeld echo’s, foto’s laten maken of nog veel belangrijkere onderzoeken zoals een echoscopie. Toch
deden de dokters niets aan mijn verdere herstel. Ik kreeg eten, een infuus en
pijnstillers en verder niks. Het was meer afwachten tot ik me beter ging voelen. Dat voelde ergens ook erg machteloos want je wilt natuurlijk ook wel beter worden, maar je wilt ook geholpen worden om op zoek te gaan naar het probleem!
Ontslagen uit het ziekenhuis
Ik heb een week totaal verzwakt in bed gelegen maar het ging
gelukkig wel beter met mij. Ik had helaas wel de bruiloft van een vriendin van
mij moeten missen en dat vond ik erg jammer. Ik mocht na een week observatie
naar huis toe want de diarree was verdwenen en de ontstekingen waren minder
geworden. Ik mocht vanuit huis opknappen. En toen begon de rest van de ellende.
Want in het ziekenhuis heb je eigenlijk wel door dat het niet goed met je gaat
(je ligt immers in het ziekenhuis) maar hoe erg je er aan toe bent met je conditie
vergeet je voor het gemak. Je ligt natuurlijk constant op bed en loopt alleen
kleine stukjes naar de wc en weer terug. Dat deed ik ook, dus de eerste week
thuis heb ik alleen in huis wat heen en weer kunnen schuifelen.
Herstellen
Ik kan me nog
herinneren dat mijn vriend M. langskwam en we een poging wandelen gingen maken.
Thuis is het huis de tweede vanaf de hoek. En ik kon dus alleen vanaf het huis
naar de hoek van de straat lopen en weer terug. Ik was kapót! En in de
tussentijd wist ik dat ik moest opschieten met mijn herstel want anders moest
ik een extra jaar studeren! Ik viel niet onder het kopje ‘bijzondere gevallen’
dus het was dan gewoon pech hebben en een jaar extra betalen (en dat geld had
ik niet). Er zat zelfs een dag tussen waarbij mijn vader mij naar een examen
moest brengen met de auto (het was in Tilburg) en weer mee moest nemen na
afloop. Ik kon helemaal nog niet fietsen of ver lopen en ik weet nog dat ik
daar het leslokaal in werd geholpen door mijn vader die een oud vrouwtje van
iets meer dan 40 kilo aan de arm had. Bijna het hele tweede trimester heb ik
ziek thuis gezeten en heb ik die tijd moeten gebruiken om aan te sterken, maar
ik ging wel naar de afsluitende examens toe. Gewoon om te proberen. Sommige
haalde ik zelfs, dus daar was ik erg blij mee en de rest zou ik herexamen in
moeten doen aan het einde van het jaar. Het zag er niet rooskleurig uit met
mijn studie op dat moment, maar met mijn gezondheid al wel een beetje: Na het
trimester kon ik gelukkig weer naar school toe.
Heb jij wel eens flink moeten herstellen van iets? Duurde dat lang of ging het voorspoediger dan men verwacht had? Wat vond je van mijn bloedafname verhaal? Kan jij tegen prikken? Laat het me weten in de comments!Labels: ibs, pds, personal