Lees mijn eerdere delen over Prikkelbare Darm Syndroom hier: Deel 1, Deel 2, Deel 3 en Deel 4.
Ondergewicht
Een vriendin van mij zei me ooit
dat ze nooit meer hoopt mij zo te zien. Ik was volgens haar een zak botjes in het ziekenhuis.
Alles stak uit en nergens zat meer wat vet op. Ik leefde op als er visite kwam
en viel in een halve coma als ze weg waren. Doordat ik zo veel kilo’s verloor
was ik inderdaad erg dun en had ik fiks ondergewicht.
Molen van het ziekenhuis
Dat ondergewicht daar kwam ik pas achter toen ik in de ziekenhuismolen terecht kwam. Hoewel, zo'n molen was het nu ook weer niet. Om te beginnen werd ik gewogen en werd mijn lengte opgemeten. Ik ben 1,78m lang en ik woog nog maar een schamele 48 kilo. Of iets in de trant van in de 40 kilo. Geen idee meer hoeveel ik precies woog. Maar wel enorm ondergewicht. Dat hoorde slechts bij mijn dossier, ik kreeg in mijn persoonlijke gesprek met de interniste dat ik aan moest komen. En succes ermee dan.
Er werd bloed afgenomen om te checken of ik toch nog iets onder de leden zou hebben. Na een week in het ziekenhuis te hebben gelegen waren ze niet tot specifieke openbaringen gekomen. Ik dacht inmiddels al richting de Ziekte van Crohn en daarom had het me zo geïrriteerd dat ik niet goed onderzocht was in het ziekenhuis. Tijdens mijn opname had ik een verhoogde ontstekingswaarde, maar zo zeiden ze: Dat is normaal, want je had last van darmontsteking. De Ziekte van Crohn hangt hier ook mee samen (zie hier http://www.mlds.nl/ziekten/135/crohn-ziekte-van/) maar daar werd indertijd geen echt onderzoek naar gedaan omdat ze toch niet dachten dat ik dat had. Hoewel ik wel altijd op vaste tijden, een heftigere reactie had met mijn buik. In het voorjaar en in het najaar en eigenlijk altijd in dezelfde maanden: februari/maart en oktober/november. Toch werd daar niks aan gedaan, maar ik kreeg wel nog 3 afspraken.
Ziekenhuisafspraken
De drie afspraken waren zo ingedeeld en het ging om de volgende: Een echo van de bovenbuik. Een echo van de onderbuik. En een maagonderzoek.
Echo van de bovenbuik en echo van de onderbuik
Ik kreeg een echo van de boven- en de onderbuik. Hiervoor mocht ik per keer langskomen en ik kreeg voornamelijk te horen van de dame (die het echt heel goed bedoelde hoor) dat ik zo lekker slank was: "Ik kan gewoon tot op de tafel kijken!". Hoewel dat voor haar ongetwijfeld weer eens iets anders was, zo op haar werkdag, werd ik er niet bijster vrolijk van. Ik krijg sowieso mijn hele leven al te horen dat ik dun ben, maar ik wist inmiddels dat ik graatmager was en dat tot op de tafel kijken dus geen hoogtepunt van mijn week zou zijn. Ik wist zelfs dat ik er hard aan moest gaan werken om weer in vorm te komen. Zo wel conditioneel als om een gezond gewicht te krijgen.
Contrastvloeistof voor het maagonderzoek
Ook kreeg ik nog een onderzoek waarbij ik contrastvloeistof (bariumpap) ingespoten zou krijgen in mijn maag en de doorgang naar mijn darmen. Ik dacht op voorhand dat het hetzelfde verhaal zou zijn, als mijn eerdere onderzoek waarbij men zich hadden vergist en dachten dat het ging om een slokdarmonderzoek. Ik moet eerlijk bekennen dat ik deed wat ik moest doen maar de informatie niet zo heel erg goed had doorgelezen. Want wat bleek: Ik moest een dun slangetje slikken. Dat wist ik wel, maar ik wist bijvoorbeeld niet dat deze via mijn neus !!!! ingebracht zou worden. Dat was nogal schrikken dat ik het via een sonde zou krijgen, maar ik wilde me niet laten kennen. Ik werd geholpen door een man en mijn ene neusgat werd verdoofd. AU! Ik kan jullie vertellen dat dat dus echt een klote-gevoel is. Toen begon hij direct het slangetje in mijn neus te duwen. En toen bleek dat mijn ene neusgat te klein was om het slangetje doorheen te duwen. Hij zei niets, maar liep zuchtend weg, pakte de verdoving weer, ging daarmee in mijn andere neusgat en AAAAUUUU!!! Tweede neusgat verdoofd. Pissig vroeg ik waar dat voor nodig was. En toen pas vertelde hij me wat er aan de hand was. Natuurlijk waren we nog niet klaar, meneer was nu ook chagrijnig van mij geworden en terwijl hij de slang bij mij naar binnen duwde, riep hij hard: SLIKKEN, SLIKKEN, SLIKKEN!!! Als je neus verdoofd is, heb je het idee dat je gaat stikken. Natuurlijk gebeurt dat niet echt, maar alles is nogal verlamd waardoor je denkt van wel. En ik heb graag controle over alles, dus als ik niet zeker weet of alles wel goed zit... dan kan ik een beetje in paniek raken van binnen. Dus toen hij heel hard slikken, slikken, slikken riep, deed ik dat ook als een gek. Maar ik was ook tegelijkertijd behoorlijk bang, want ik moest kokhalzen en alles tegelijk. Hij ging totaal niet prettig met mij om als patiënt en ik was blij dat ik het slangetje naar binnen had gekregen. Ik lag languit op de behandeltafel en ik werd onderzocht. Ik kan me niet herinneren hoe dat verder allemaal ging, want het is ook allemaal al zo lang geleden (10 jaar!). Ik kan me de namen van de onderzoeken dus niet allemaal meer goed herinneren, zoals deze. De meeste onderzoeken weet ik nog wel uit mijn hoofd, maar waarom ik toch in hemelsnaam een sonde moest krijgen met bariumpap, is mij een raadsel. Als ik google kan ik alleen maar vinden dat ze deze methode doen voor kinderen. Ik kan me alleen nog vaag herinneren dat de bedoeling was dat mijn keel en slokdarm nu niet 'meededen' met het onderzoek. Dus misschien was het bedoeld om die schoon te houden? In ieder geval zal dit onderzoek bedoeld zijn om betere röntgenfoto's te maken. En al hadden ze deze al eens eerder gemaakt, met een slokdarmonderzoek wat uitmondde in een maagonderzoek met bruiskorrels.
Nuchter zijn
Anyway, het nadeel van al die onderzoeken is dat je altijd nuchter moet zijn. Wat niet helpt als je wilt aankomen. Als je dan ook in de middag word ingedeeld, dan blijven de momenten om lekker te eten op de dag nogal achterwege. En dus kan ik me herinneren dat ik na mijn laatste onprettige onderzoek mij zo slap als een vaatdoek voelde en alleen nog maar in bed wilde liggen. Ik was nog aan het revalideren, maar dit sloeg echt in als een bom. Ik kon alleen maar hopen dat ze wat zouden vinden!
Heb jij één van deze onderzoeken wel eens gehad? En was dat for pleasure (bij de echo dan: jippie, zwanger!!) of vanwege een medische reden?Labels: ibs, pds, personal