Na deel 1 Hierbij mijn tweede deel over Prikkelbare Darm Syndroom.
Na het voorval in de stad, bleef ik lange tijd problemen houden met mijn buik. Op dat moment zat ik op de middelbare school en had ik er om het maar zo te noemen: De tijd voor. Ik kreeg problemen met een onregelmatige stoelgang en krampen die ik niet kon thuisbrengen. Dat ging tijden zo door, ook toen ik ging studeren. Ik werd twee keer per jaar ziek (voorjaar en najaar) en had dan een darmontsteking en kreeg daar medicatie voor. Ik kon met gemak weken ziek zijn, maar ik ging altijd wel snel weer aan de slag. Bij de huisarts vertelde ik over mijn verschrikkelijke misselijkheid in de ochtend, waarbij de huisarts altijd alleen maar dacht dat ik zwanger was, wat ik nooit bleek te zijn. Tegen de verschrikkelijke misselijkheid kon hij mij wel iets aanraden. Domperidon kon je toen zonder recept krijgen en werkte soms goed. En zo modderde ik maar wat aan.
Mijn eerste heftige aanval
Toen ik terugkwam van een reisje in Parijs, voelde ik me niet zo heel erg goed. Veel buikkrampen weer en diarree. Het verergerde snel, waarbij ik een nacht naar het toilet ging en erna mijn glas wilde bijvullen zodat ik genoeg vocht zou binnen krijgen. Op het toilet viel ik flauw, omdat ik mij tijdens dit moment volledig ontspande strekten mijn benen zich en trapte ik mijn glas om. Mijn lijf zakte in de lege ruimte naast het toilet. Het geluid van het vallende glas triggerde mijn vader die nooit wakker werd van iets, maar nu direct zijn bed uit sprong. Ik heb 10 minuten buiten bewustzijn gelegen en reageerde nergens op. Op een gegeven moment hoorde ik mijn vader in de verte met een paniekstem roepen: Hee, hee! Word eens wakker!
Ik hoorde mijn moeder beneden, paniekerig praten. Mijn toenmalige vriendje zat huilend op de wasmand.
Ik viel weer weg, maar niet voor lang. Ik begon rare taal uit te slaan en toen bedacht ik me dat ik er maar wat raar bij lag. Ik zei tegen mijn vriendje dat hij niet moest huilen en wilde opstaan. Mijn vader hielp me langzaam overeind tot een zittende positie. De ambulancebroeders kwamen er aan terwijl ik nog half op de badkamervloer lag, maar ik werd langzaam weer helder. Ik werd in bed gelegd en helemaal gecheckt. Niets aan de hand! Een lage bloeddruk en koorts maar verder in orde. Althans, geen aanleiding om mij mee te nemen naar het ziekenhuis.
De dag erna kwam de huisarts op huisbezoek. Ik had koorts en nog steeds pijn in mijn buik en was licht in mijn hoofd. Ik bleek een darmontsteking en maagontsteking te hebben en een voorhoofdsholteontsteking. Die ontstekingen, de koorts en een lage bloeddruk zouden er tezamen voor gezorgd kunnen hebben dat ik flauw was gevallen. Veel rust, zout, vocht en ook proberen te blijven eten zou me er wel weer bovenop helpen. En dat klopte.
Eerste onderzoeken
Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis en kreeg daar een maag-slokdarmonderzoek. Toen ik daar aankwam bleek er weer niet goed gecommuniceerd te zijn waardoor ze dachten dat ik last had van mijn slokdarm en alleen daarvoor kwam maar gelukkig heb ik mijn bekkie bij en zei ik direct: "Nee, ik kom voor mijn maag hoor". En dus moest ik vooraf een grote hap van een soort van bolletjes nemen, die bruisten in mijn maag. Anders hadden ze die overgeslagen en hadden ze mijn maag niet kunnen bekijken. Vervolgens moest ik contrastvloeistof drinken, dat is een soort dikke pap (gatverdamme!) en werd er gekeken en gefotografeerd. Ook kreeg ik bloedonderzoek waarbij ik op van alles getest werd, maar inmiddels had ik geen koorts of ontstekingen meer. Ik had ook een ontlastingonderzoek waarbij je je ontlasting moet inleveren (awkward!).
Uit deze onderzoeken kwam niets. De internist zei tegen mij dat het misschien wel tussen mijn oren zat. Een klap in mijn gezicht. Ik was toch niet gek? Ik wist toch echt zeker dat er iets helemaal mis was met mijn buik, wat wist ik ook niet, maar ik stelde me echt niet aan. Ik voelde de pijn en de misselijkheid écht. Ik was in ieder geval uitbehandeld bij hem en kon verder met mijn leven, met Omeprazol (maag) en Duspatalin (darmen) om elke dag te slikken.
Maar de pijn bleef...
Ben jij wel eens flauw gevallen? Voelde je het aankomen, of kwam het totaal onverwachts?Labels: ibs, pds, personal