PDS - Deel 6

Lees mijn eerdere delen over Prikkelbare Darm Syndroom (PDS) na via deze link: http://mrsstilletto.blogspot.nl/search/label/pds

Uitslag onderzoeken

Na de onderzoeken bleek dat ze niets hadden kunnen vinden. Op zich leek me dat ook best logisch aangezien ik mijn onderzoeken pas meer dan een maand na mijn ziekenhuisontslag kreeg. Dan is het allicht mogelijk dat de ontstekingen weg zijn. Jammer maar helaas, de dokter gaf aan dat er niets met mij aan de hand was. Na deze periode van pijn werd het een tijdje rustig in mijn buik. Ik was aan het aansterken en ik ging stage lopen voor mijn studie. Het ging dus best de goede kant op. Ik kwam weer aan en ik haalde mijn diploma, zelfs op de vakken die ik allemaal gemist had, had ik een goede tentamenweek gehad.

Tweede heftige aanval

Een jaar na mijn ziekenhuisopname werd ik ziek en natuurlijk moest het zo zijn dat ik vanwege alle pijn en de verschillende ontstekingen flauw ging vallen, maar ik voelde het op tijd aankomen en schreeuwde heel hard om hulp. Terwijl ik mijn bewustzijn ging verliezen, alweer in de badkamer, had ik mijzelf al voorgenomen om langzaam naar beneden te zakken zodat ik niet met mijn hoofd op de grond of tegen de muur zou vallen. Dat was natuurlijk een heel goed idee, alleen de uitwerking was wat anders: Ik hing blijkbaar al op de grond met mijn armen te maaien op zoek naar de toiletpot om me aan vast te houden. Gelukkig was wederom mijn vader meteen daar om mij bij te brengen en overeind te helpen. In de tussentijd had mijn moeder weer gebeld met de ambulancebroeders en kwamen ze aan toen ik net in bed lag. Ik was inmiddels helder genoeg en vond het maar overdreven dat mijn moeder de ambulance had gebeld. De broeders waren heel aardig en checkten me volledig door mijn bloeddruk op te meten en zelfs mijn hartslag te checken. Inmiddels ging het wel weer oké met mij waardoor het niet nodig was om mij mee te nemen. Ik moest vervolgens natuurlijk wel een goede tijd gebruiken om beter te worden.

Angst

De darmontstekingen bleven met dezelfde periodes terugkomen en daarnaast was ik gewoon heel erg bang geworden. In restaurants checkte ik altijd waar de toiletten waren zodat ik als ik ziek werd direct hier naartoe kon rennen. Ik werd misselijk in de Efteling van het schommelen van de boot in de Fata Morgana na het instappen. Ik was eigenlijk constant met die misselijkheid en darmontstekingen bezig en het had een grote impact op mijn leven. Ik dronk geen alcohol meer, at geen vette dingen meer en lette ook erg goed op met ander eten. Ik wilde altijd mijn ziek zijn voorkomen.

PDS had grote impact

Het ging min of meer goed om het maar zo te stellen. Ik wist nog wel te dealen met het ziek zijn hoewel ik me altijd bezwaard voelde als ik weer eens zo'n erge darmontsteking had dat ik thuis moest blijven. Inmiddels was ik al zo getraind op alles, dat ik vaak met darmontsteking kon gaan werken. Ik had namelijk in de tussentijd een andere opleiding gedaan (van 1 jaar) en was begonnen met werken. Ik werd dus wat ouder en ik zat zo ook meer te denken over het huis uit gaan, ook toen het uit ging met mijn toenmalige vriendje. Ik had het allemaal prima naar mijn zin maar twee keer in het jaar erg ziek worden en weer enorm veel afvallen, vervolgens weer alles op alles zetten om beter te worden en aan te moeten komen... het hielp niet met mijn angst. Ik wilde graag op mijzelf wonen, maar was na die tweede aanval zo bang geworden. Ik was bang dat ik alleen zou flauwvallen en dat er niemand zou zijn om te helpen, dat ik mogelijk in mijn eigen tong zou stikken of in mijn braaksel... Ik durfde het risico lange tijd niet te nemen.
PDS had dus op alle vlakken in mijn leven een grote impact omdat ik me er constant van bewust was en omdat ik me er constant mee bezig moest houden om zo een normaal leven te leiden.

Labels: , ,