 |
Ik tijdens een (zelfgeorganiseerde)
reünie van theaterschool |
In een donker, ver en grijs verleden zat ik op de theaterschool. Ik wist: Als ik dit nu niet doe, blijf ik spijt houden dat ik het nooit heb gedaan. 'Ik wil dit eens geprobeerd hebben' en ik had écht het idee dat ik op het podium thuis hoorde. Tegenwoordig denk ik dit nog steeds wel eens, maar met minder vuur, want tijdens mijn theatertijd kwam ik er ook achter dat er aan sommige acteurs en actrices een steekje los zit.
Overstem elkaar
Al vrij snel kwam ik in een klasje terecht waarbij mij opviel (ik was bijna de oudste van de opleiding trouwens) dat men elkaar heel erg graag wilde overstemmen. In een grote groep met overstemmende mensen, ben ik vaak wat meer op de achtergrond. Mensen die mij kennen zullen zich immer een bult lachen, want meestal ben ik niet de rustige van het stel. Hoe dan ook: Het was zo een grote apenkooi dat zelfs ik rustig te krijgen was.
Als iemand iets had meegemaakt, was er altijd wel iemand die hetzelfde maar dan nog erger had meegemaakt. En natuurlijk MOEST dit gedeeld worden, met de hele groep en als het kon met de rest van de omliggende huizen en scholen. Als het nog beter kan: Met de hele wereld! Voordeeltje van de blogcultuur van tegenwoordig, these crazy kids kunnen nu hun verhaal constant kwijt. Hoera. (Insert my blog hahaha)
Het toneelstukje
Het meest opvallende van die tijd was de terugreis. Als we van school terug naar het station gingen, allemaal terug naar ons eigen stulpje. Want elke dag was er wel iemand die bij de bushalte al zei: "Laten we doen alsof!"
Iedere dag werd er een nieuw slachtoffer gekozen en een nieuw scenario. Zo was één specifieke jongen regelmatig de sjaak als het ging om het zelfverzonnen verhaal. Hij vond het allemaal wel best en deed graag mee. Zo was hij eens een bekende Nederlander, waar wij natuurlijk allemaal mee op de foto wilden gaan. Of stonden ze eens een hele avond te zingen alsof ze een koor waren op de markt.
Zet je masker af
Doodvermoeiend vond ik dat. Elke dag weer die onzin opvoeren. Want ik kwam er elke dag een stukje meer achter, dat deze lui een verhaaltje nodig hadden om zich achter te verschuilen. Theater was hun masker, omdat ze niet zichzelf konden of wilden zijn. Er waren bijna geen mede-leerlingen die hun ware gezicht durfden te laten zien. En diegenen die het deden, verdwenen van het toneel (pun intended). Ze kozen ervoor eerder te stoppen met de opleiding omdat het een onsamenhangende opleiding leek te zijn, of omdat ze erachter kwamen dat theater toch niet volledig bij hen paste.
Ondanks het feit dat ik een jaar lang terug op de kleuterschool was, heb ik mij prima vermaakt op de achtergrond. De liefde voor theater maken bleef en ik ging verder auditie doen, maar werd helaas niet aangenomen. Misschien omdat ik te normaal was. Ik heb namelijk geen masker, waarmee ik elke dag en bij iedereen een ander toneelstukje opvoer. Als ik boos ben, dan ben ik boos, en als ik blij ben dan ik ook blij, maar dan ook écht. Ik vind het vermoeiend om in mijn privéleven te doen alsof en ik ben blij dat ik nooit in hun schoenen heb gestaan, want als je nooit jezelf laat zien... dan ben je toch wel verrekte eenzaam tussen alle andere mensen om je heen.
Ik wil daarom ervoor pleiten, of je nu een theateropleiding hebt gehad, of niet... dat we allemaal ons masker laten zakken en laten zien wie we echt zijn. Met alle onzekerheden erbij. Want dát is nu juist wat je menselijk maakt. Het leven is nu eenmaal geen toneelstuk, dus laten we maar dealen met de werkelijkheid zonder masker. Zodat anderen ons écht kunnen steunen en lief kunnen hebben, zoals we zijn.Labels: lifestyle, personal