Fast forward twee jaar. Natuurlijk ook deze 2 jaren was het een komen en gaan met problemen. Ook bij de diëtiste liep ik nog steeds, er was inmiddels wel wat meer rust met betrekking tot mijn buik. Ik was ook niet meer bang om alleen te zijn en het ging wat dat betreft wat beter.
En toen durfde ik eindelijk eens een verre reis te maken. Wat ik voorheen niet durfde vanwege het eten in het buitenland. Want hoe zou dat vallen? De grote stap werd Thailand, het land waar ik al jaren naartoe wilde. In 2011 heb ik een heel heftig jaar gehad qua emoties, maar met mijn buik ging het naar maatstaven goed.
Ziek van een broodje
In Thailand heb ik alles gedaan wat ik wilde doen. Ik heb zelfs gegeten bij stalletjes aan straat (eigenlijk is dit goed aan te raden, zeker als er veel mensen zijn: Er is sprake van een hoge omloopsnelheid en het eten wordt goed verhit) en bij bootjes. Alleen het kan nooit helemaal goed gaan, helaas. Op mijn laatste dag op Railay Beach eet ik van ons vaste bootje, een fijne sandwich. Nooit geen problemen mee gehad. En dan ineens heb ik het idee dat de ham die erop zit, niet helemaal goed is. Ik vraag het aan mijn vriend: Smaakt de ham niet vreemd? Ik twijfel. Proef eens.
Hij proeft en zegt dat er helemaal niets mis mee is en dus eet ik de rest van de sandwich op. Als we in de boot zitten op weg naar het vasteland is er nog niks aan de hand, maar als ik eenmaal over de markt van Krabi loop voel ik het al: Problemen. Ik geef het aan bij mijn vriend en hij vraagt of we terug naar het appartement moeten gaan, maar ik weet er inmiddels mee om te gaan en beslis om eerst te gaan eten. Dat zou namelijk wel eens voor een lange tijd het enige goede eten kunnen zijn wat ik mag en kan eten.
En ik heb gelijk, heel de nacht ben ik doodziek. En het helpt ook niet dat de WC pot en ik dikke vrienden zijn in de badkamer zonder dak. Daar zit ik dan in het pikkedonker, met uitzicht op de sterrenhemel. Vooruit, die sterrenhemel had wel wat. Dat was het enige glamourachtige.
De dag erna vliegen we terug naar Bangkok en ik ben nog steeds verschrikkelijk ziek en aan het balen. Vooral omdat we hebben afgesproken met mijn vriend die in Thailand is gaan wonen. Die zie ik nooit, dus ik wil natuurlijk niet ziek zijn. We hebben een kamer in hetzelfde hotel geboekt en hij loopt met ons mee naar de pharmacie ter plaatse. Ze kunnen me maar helpen tot dusver, dus ga ik maar weer aan de medicatie die ik heb ingekocht daar. Ik drink water, of lauwe thee en eet alleen maar droge rijst.
Bumrungrad Hospital Bangkok
De ochtend erna word ik wakker met een verschrikkelijke pijn in mijn arm die uitstrekt tot aan mijn hart. Ik kan mijn arm niet meer bewegen of gebruiken en loop als een zielig musje rond. Dan besluiten we te vragen naar een arts, de receptie raadt ons aan om naar het Bumrungrad Hospital te gaan in Bangkok omdat je daar altijd de juiste arts hebt. Mijn vriend M. is daar best benieuwd naar, hij is reisleider en is er nog nooit geweest. Voor hem ook een boeiende dag dus ;) Ik baal alleen nog maar meer maar ik ben vooral heel erg bang. Eerlijk waar. Want dit kan niet veel goeds betekenen. Ik was bang dat er misschien iets met mijn hart aan de hand was. Natuurlijk is dat achteraf gezien een beetje overdreven, maar je weet het gewoon echt niet meer.
Binnen 15 minuten ben ik aangemaakt als nieuwe patiënt in het ziekenhuis en word ik al doorverwezen naar twee artsen. Ik mag mijzelf melden bij een arts die naar mijn arm kijkt. Hij zegt dat ik te weinig mineralen heb vastgehouden en door het slapen op mijn zij (dat had ik inderdaad gedaan) is mijn arm nu nog meer pijn gaan doen omdat mijn lichaam is uitgeput - ondanks alle extra zorg die ik mijn lijf geef.
Hij verwacht dat ik binnen korte tijd wel weer mijn arm kan bewegen, tot die tijd mag ik het rustig aan doen.
Dan mag ik wachten bij de volgende arts. Hij is internist en vraagt mij of ik seafood op heb en zegt dat ik beter altijd bij seafood vandaan kan blijven. Hoewel ik zeker weet dat dat niet het geval is. Ook hij vertelt mij over de mineralen en schrijft mij verschillende medicatie voor.
Labels: ibs, pds, personal