While I was at my retreat I mentioned earlier, they gave me food as well (well, duh). The retreat was in France, near Limoges at a buddhist centre. By buddhist tradition I shouldn't get any meat or fish, but to satisfy the inner tourist (me) there would be meat and fish after all - it said on the website.
I went on this trip full of yoga, meditation and writing quite relaxed regarding the eating issue. And here it comes: after some days of vegetarian food I noticed I was feeling kind of off after yoga. I didn't feel good, I was shaky and I noticed that my belly was filled but I wasn't feeling full. Oh dear... I just couldn't resist the thought of a delicious piece of meat. My body was screaming for blood! I never thought I would be like that. Wasn't I the person who wanted to change the world into a better place with sustainability bit by bit? Wasn't I the person who devoured books about ecological living? So where the hell did this craving for flesh come from? Couldn't I just skip it? No. I could not. I am a flexitarian if it's done my way. The thought of once a week no meat and having fish once a week is what I found a pleasant thought. You see, it's something I have come up with, it's my way. And apparently I am a true carnivore. Low of the week was that I was going to complaint, in front of all vegetarians - me, the animal killer, said that I really needed to have meat because I (drama queen) really could not cope anymore.
And I was heard, yes, I had an ally. And so others heard about us needing our meat. I was glad that I had someone who felt the same, the feeling weak and wobbly was not all pretend. So her body begged for meat too? The sweet coordinator heard our lament and made sure that changes would occur.
Conclusion of this story: self-acceptance is very important. I'm not ready to give up my meat. I found out that I apparently need it to function. Maybe my body got so used to it that it now requires meat. Anyway, I embrace the idea that I need it. I now want to embrace it in a way so that I make the right choices in the meat that I eat. Organic, healthy, green, not too much. I did this already, but I want to be more aware of my choices.
I keep on being a 'flexitarian', but to say I am flexible in my belief ... not (yet). I think I can say that I have noticed that after this week.
Do you eat meat? How many times a week? Are you aware of the different choices you have?
***************************************
Terwijl ik een week op retraite ben geweest, kreeg ik daar ook een week te eten. Het was in Frankrijk, vlakbij Limoges, op een boeddhistisch centrum waar ik de retraite zou volbrengen. Volgens boeddhistische traditie zou ik dan ook geen vlees of vis moeten krijgen, maar om de inner tourist een beetje gelukkig te stemmen stond er op het menu af en toe wel wat anders - zo gaf het aan op de website. Gerustgesteld ging ik op reis om aan mijn week vol yoga, meditatie en schrijven te beginnen. En toen kwam het: na enkele dagen vegetarisch eten merkte ik dat ik na mijn yogales behoorlijk slap was. Ik voelde me niet lekker, was bibberig en ik merkte ook dat na mijn maaltijden ik me wel vol maar niet gevuld voelde. Oh jee... De gedachte aan een heerlijk stukje vlees kon ik niet weerstaan. Hemeltje lief, mijn lijf schreeuwde om bloed! Ik had nooit gedacht dat ik zo in elkaar zou steken, ik was immers toch een weldenkend persoon die de wereld beetje bij beetje wilde verbeteren met duurzaamheid en goed zijn voor het milieu. Ik was toch degene die boeken over ecologisch leven verslond? Hoe kon het dan dat ik ineens een enorme craving voor vlees had? Dat kon ik dan toch ook wel even overslaan? Nee. Dat kon ik dus niet. Ik ben een flexitariër als het op mijn manier gebeurt. De gedachte van één keer in de week geen vlees en één keer in de week vis vond ik een prettige gedachte, dat is mijn manier. En blijkbaar ben ik een echte carnivoor. Dieptepunt van die week was dat ik mijn beklag ging doen, ten overstaan van allerlei vegetariërs zei ik - de dierendoder - dat ik NU mijn stukje vlees moest hebben omdat ik (dramaqueen) het écht niet meer aan kon.
En ik werd gehoord, jawel, ik had een medestander in mijn probleem en dus was het zo dat uiteindelijk anderen hoorden dat we wat tekort kwamen. Ik was zelfs blij dat ik iemand had die hetzelfde voelde, de slapheid was dus niet verzonnen. Ook haar lichaam vroeg dus om vlees? De lieve coördinator hoorde onze klaagzang aan en zorgde ervoor dat er veranderingen zouden optreden.
Conclusie van dit verhaal: zelfacceptatie is erg belangrijk. Ik ben er niet aan toe om mijn vleesch op te geven. Ik ben er achter gekomen dat ik het blijkbaar nodig heb om te kunnen functioneren. Misschien is mijn lijf inmiddels zo gewend dat het er om vraagt. Hoe dan ook, ik omarm de gedachte dat ik het nodig heb. Ik wil het nu alleen zodanig omarmen dat ik de juiste keuzes maak in het vlees dat ik eet. Biologisch, gezond, groen, niet te veel. Ik deed dit al wel, maar wil me bewuster zijn van mijn keuzes.
Ik blijf een 'flexitariër', maar om mijzelf nu flexibel te noemen in mijn overtuiging... dat (nog) niet. Dat is na deze week wel gebleken.
Eet jij vlees? Hoe vaak per week? Ben je je bewust van alle verschillende keuzes die je hierin hebt?
First picture
Second pictureLabels: besef, bewustwording, duurzaam, ecological, ecologisch, milieuvriendelijk, mindfulness
Conclusie van dit verhaal: zelfacceptatie is erg belangrijk. Ik ben er niet aan toe om mijn vleesch op te geven. Ik ben er achter gekomen dat ik het blijkbaar nodig heb om te kunnen functioneren. Misschien is mijn lijf inmiddels zo gewend dat het er om vraagt. Hoe dan ook, ik omarm de gedachte dat ik het nodig heb. Ik wil het nu alleen zodanig omarmen dat ik de juiste keuzes maak in het vlees dat ik eet. Biologisch, gezond, groen, niet te veel. Ik deed dit al wel, maar wil me bewuster zijn van mijn keuzes.