Pain and silence

Op de dag dat ik mijn laatste blogpost schreef kreeg ik laat op de avond een telefoontje van mijn moeder. Op dat moment wist ik niet dat dit ene telefoontje mijn leven zou veranderen.

Mijn vader is afgelopen vrijdag 5 augustus aan een hersenbloeding overleden op zijn geliefde vakantieadres, maar veel te ver van huis... We zijn woensdagnacht gaan rijden om zo snel mogelijk in het ziekenhuis te geraken, mijn vader te zien en mijn moeder bij te staan. Op dat moment wisten we nog niet hoe erg het echt was. Biddend en hopend dachten we aan mijn vader. Helaas mochten al onze gebeden niet verhoord worden.
Hoewel ik nog niet weet hoe ik dit grote verlies moet dragen en verwerken, ben ik enorm blij dat ik enorm veel steun heb aan mijn familie en ik de meest geweldige vrienden heb. Overal vandaan krijgen we steun en dat voelt zo enorm fijn.

We proberen zo snel mogelijk regelingen te treffen maar omdat mijn vader in Zuid-Frankrijk is gestorven wachten we nog steeds wanneer hij eindelijk in Nederland zal aankomen. Inmiddels hebben we al heel veel op ons bordje gehad, maar dankzij mijn moeder, broer, schoonzus en liefste vriendje van de wereld, komen we deze moeilijke tijd wel door. We doorstaan het met een lach en een traan en proberen te handelen in mijn vader's gedachten.

Ik heb nog niet de moed op te schrijven wat ik voor hem voel(de) maar hij was de meest geweldige vader van de wereld. Hij is veel te vroeg gegaan en ik weet zeker dat ik hem nooit zal vergeten, voor altijd van hem zal houden en hem verschrikkelijk, maar dan ook echt verschrikkelijk zal gaan missen in de verdere loop van mijn leven.

***********************************

On the day I wrote my last blogpost I had a phonecall from my mother late in the evening. At that time I didn't know this certain phonecall would change my life completely.

My father passed away last Friday the 5th of August off a cerebral hemorrhage at his beloved holiday address, too far from home... We drove all night on Wednesday to get to the hospital as fast as possible, to see my father and stand by my mother. At that time we didn't know how severe it really was. Praying and hoping, we thought of our father. Unfortunately our prayers have never been heard.
Though I do not yet know how to carry and process this enourmous loss, I am also very glad to have so much support from my family and my friends are the best. We get support from everywhere and that's so warming.

We try to make arrangements as soon as possible but since my father has passed away in the south of France when he will arrive in the Netherlands, we don't know yet. We have already had our fill but thanks to my mother, my brother, my sister-in-law and the best boyfriend of the world we will get through this rough times together. We laugh and cry but try to make decisions how my father would've made decisions.

I still do not have the courage to write down what I feel (felt) for him, but he was the best father in the world, the best you could have ever imagined. He passed away far too early and I know I will never forget him, will love him forever and will miss him terribly in the rest of my entire life.

Labels: , , ,